Sessizliğin sesini duyarak, derinlerdeki çığlıklara kulak

kabartarak ve görmezden gelinen, hayatlarımızdan birer suskun gölge gibi geçip gidenleri görmekte direterek başladı her şey...

Güneşe arkasını dönme cesaretini gösterenlerin

görebildiği, karanlıkta kalmış, ötekileştirilmiş, bilerek

ya da bilmeyerek farklı şekillerde rencide edilmiş

çoğu kişi, bu romanda kendine bir yer buldu. Onlar

bazen sokağımızdan geçen kağıt toplayıcısı çocuktu,

bazense Beyoğlu’nun arka sokaklarını mesken tutmuş

bir hayat kadını. Hepsinin hayat mücadelesi aynıydı

ama hayatın onları kucaklayış şekli farklıydı. Toplumun

ötekileştirdiklerine kader de hüzünlü sonlar yazmakta

ustaydı.