Zifiri gözlerinin hiçbir zaman tek bir satırına bile değemeyeceği bir mektup yazıyorum şimdi sana. Belki bu kırık cümlelerin akıbeti de tıpkı diğerleri gibi kül olmak olacak. Ben yine yazacağım. Sonra yine kül olacak, ruhumdan arta kalan küllere karışacaklar, yine ve yine yazacağım...

İnsan kendi kokusunu alamaz derler ya, ben alıyorum. Senden sonra bir daha asla gül kokmadığımı, adım gibi biliyorum.

...Ve senden sonra hiç sevilmediğimi de.

Sen benim kaybettiğim rotamdın. Adresini bilmediğim evim, ruhumun acı romanında okuyamadığım o son sayfaydın.

“Sen, beni içinde öldürdüğünü mü söylüyorsun?”

İstikametime attığı bir adımla aramızdaki tüm mesafeleri

kuşatma altına aldı. Nefesi çehremde gezinirken,

katran damladı dudaklarından.

“HAYIR. İÇİMDE BİR MEZARININ DAHİ  OLMADIĞINI SÖYLÜYORUM.”